در تاریخ ۲۸/۲/۱۳۵۴ کودکی به نام حبیب الله در عزیز آباد نجف آباد چشم به جهان گشود. اسمش را پدرش انتخاب کرد و گوسفندی برایش عقیقه کرد. او بسیار زرنگ و باهوش بود به همه کمک می کرد و حتی بعضی اوقات کلید ماشین پدرش را می¬گرفت و به دوستانش رانندگی یاد می¬داد و می¬گفت هزینه¬ی رفتن به کلاس آموزش رانندگی را ندارند. یک بار شب عید بود وضع مالی خوبی نداشتیم او مقداری شیرینی میوه و آجیل به منزل آورد و بعد فهمیدم که چند شب خواب نرفته و خیاطی می کرده که من خجالت خواهر و برادرانش را نکشم یک مرتبه در ماه رمضان خواهرش تلویزیون را زمین انداخته بود مادرش به او گفت: «اگر پدرت بفهمد دعوا می کند» گفت: «مادر جان غصه نخور من حالا می روم و آن را درست می کنم» آنروز هوا سرد بود او تلویزیون را به تیران برد و صبح آن را آورد او حتی افطار نکرده بود و روز بعد را هم روزه گرفت بخاطر اینکه پدرش عصبانی نشود و خواهرش را دعوا نکند. ایشان در تاریخ ۱۱/۱۱/۱۳۷۲ به درجه ی رفیع شهادت رسید.