شهید اکبر قاسمی جوجیلی

مادرش می گوید او در بین فرزندانش از همه آرام تر و مهربان تر بوده است. از سالی که توانسته حروف را بشناسد قرآن خواندن را شروع کرد و همیشه در مسابقات شرکت می¬کرد و مقام و جوایز عالی کسب می کرد. در نوجوانی¬اش همه ی مردم محل او را دوست می داشتند و بسیار به او اعتقاد داشته¬اند و از او درخواست می¬کردند که با قرآن برایشان استخاره بگیرد. از سن دوازده سالگی نماز و روزه¬اش را ترک نمی¬کرد. او تا سال سوم راهنمایی (سیکل) تحصیل کرد و بعد از آن به علت اینکه پدرش در کار کشاورزی در یک سانحه دلخراش انگشتانش را از دست داده بود با آن همه عشقی که به درس داشت به خاطر خانواده¬اش درس را رها کرد و در کارخانه ناهید اصفهان مشغول به کار شد. و تمام درآمدش را تا قبل از خدمتش برای خانواده خرج می کرد. او در اوایل سال 1371 کارهای اعزام به خدمتش را انجام داد. دوره¬ی آموزشی را، در ذوب آهن اصفهان گذراند بعد از گذشت دو ماه برای ادامه ی خدمت او را به استان کرمان پادگان «باغین» اعزام کردند. او چند ماه بعد به مرخصی آمد که در دوران مرخصی¬اش خواهرش تصادف کرد و حالش بسیار وخیم بود او چون فقط همین یک خواهر را داشت بسیار ناراحت و نگران او بود روزهای آخر مرخصی اش را بالای سر او بود و برای بهتر شدن حالش حتی خون نیز می داده است. در روز آخر مرخصی از خواهرش خدا حافظی کرده و به علت بدی حالش به او قول داده بود که در مرخصی بعدی به دیدارش خواهد آمد و در عصر آن روز به محل خدمتش بازگشت. هشت روز بعد از این ماجرا آنها را برای ماموریتی به «راین» کرمان (برای دستگیری گروهی قاچاقچی) منتقل کردند که در ساعت 11 شب همان روز آنها با این گروه درگیر شدند و بیشترشان به شهادت رسیدند. یک روز بعد از شهادتش یعنی در تاریخ 17/11/1371 (نیمه شعبان به قمری) ساعت 8 شب به ما خبر شهادت او را دادند. مادر شهید در حالی که چشمانش خیس اشک شده بودند ادامه داد: «چون پسرم عاشق لباس نظام بود پس لیاقت شهادت در این لباس را داشت». اعضای خانواده شهید می گویند: «سال ها از شهادت «اکبر» گذشته است اما هنوز هم وقتی سخن از «اکبر» به میان می آید گونه¬ های مادرمان خیس اشک می شود او هنوز چشم به راه پسری است که به خدمت رفته و قول برگشتن داده است».