دراولّین روز بهار سال ۱۳۴۸ در احمدآباد فرزندی پسر متولّد شد که والدینش او را به عشق سالار شهیدان حضرت امام حسین -علیه السّلام- « حسین » نام نهادند.وی چهارمین فرزند خانواده بود. پدرش احمد رشیدی از راه کشاورزی و در آمد حلال مخارج و هزینه های زندگی فرزندانش را تامین می کرد. هنوز چهار بهار از تولّد حسین نگذشته بود که مادر مهربانش را از دست داد.بی بهره شدن از نعمت مادر ضربه روحی بزرگی بر او و فرزندان وارد نمود؛ امّا حکمت الهی چنین بود که شیر مرد فردای اسلام چون پیامبرش حضرت محمّد (ص) در کودکی از نعمت مادر محروم شود تا در کوران حوادث زندگی آبدیده گردد.امّا این عزیز بزرگوار خلأ ناشی از فقدان مادر را با تحصیل علم و دانش و شرکت در مجالس و مراسم مذهبی جبران می نمود و همین امر باعث شد تا در دینداری و اخلاق سرآمد دیگران باشد. دوره ابتدایی را در دبستان احمدی احمدآباد و راهنمایی را در مدرسه راهنمایی ابوریحان احمدآباد با موفّقیّت گذراند و متوسطه را در دبیرستان شرف اردکان شروع کرد.کمک به دیگران، احترام به بزرگترها و همکاری با برادران و خواهران دینی و شرکت در فعّالیت های مذهبی و اجتماعی از خصوصیّات بارز این بزرگوار بود.خود عامل به احکام دین بود و دیگران را نیز سفارش و تشویق می کرد.به امام و ولایت و شهادت عشق می ورزید؛ لذا به محض صدور فرمان امام خمینی (ره) مبنی بر جهاد با دشمنان انقلاب بی درنگ با وجوداین که در کلاس چهارم دبیرستان بود٬ درس را رها کرد و وارد عرصۀ کارزار شد تا دین خود را به اسلام و انقلاب ادا نماید.در طول سالهای ۶۵ تا ۶۷ سه نوبت به جبهه رفت و مدّت ۳ ماه و ۸ روز از بهترین زمان عمر خود را در جهاد گذراند.سرانجام این سرباز رشید اسلام در ۲۳ خرداد ماه ۱۳۶۷ در عملیّات بیت المقدّس در منطقۀ شلمچه بر اثر اصابت گلوله دژخیمی بعثی بر سر ش به دیار جاوید شتافت و با شهادتش بر امام حسین -علیه السّلام- مهمان شد.ولیکن پیکر مطهرش در منطقه بر جای ماند و حدود ۷/۵ سال مفقود بود تا در تاریخ ۱۳۷۴/۸/۱۸ پیکر پاکش پس از شناسایی به وطن بازگشت و بعد از تشییع با شکوه بر دوش مردم حق شناس اردکان و احمدآباد در گلزار شهدای احمدآباد در کنار همرزمان شهیدش به خاک سپرده شد.