شهید داود فتّاحی اردکانی، در تاریخ ۱۳۴۸/۲/۱ هجری‌شمسی در خانواده‌ای مذهبی و مستضعف در قلهک تهران متولّد شد. پدرش محمّد فتّاحی از راه کار طاقت فرسای کارگری زندگی را می‌گذراند.داود سوّمین فرزند خانواده بود که در سایه محبّت پدری متدیّن و زحمتکش و در دامان پر مهر مادری متعهد و ولایی تربیت شد و رشد جسمی و مذهبی‌اش توأماً انجام گرفت.۶ ساله بود که به مدرسه رفت و دوره ابتدایی و راهنمایی را در تهران با موفّقیّت طی کرد. سپس همراه والدین به اردکان، زادگاه پدری، مراجعت نمود و دوره‌ متوسطه را در دبیرستان شرف اردکان در رشته تجربی به تحصیل مشغول شد.داود در زمان پیروزی انقلاب ۹ ساله بود. او به همراه والدین در مراسم ضدّ رژیم پهلوی و انقلاب شرکت می‌کرد و دفاع از اسلام و انقلاب و آزادی‌خواهی با خون و پوستش عجین می‌شد؛ لذا جوانی شد خوش برخورد و مؤدّب، علاقه‌مند به نماز و مسجد و مراسم دینی و جلسات قرآن و دعا و روضه‌خوانی اهل بیت(ع). او عاشق امام و انقلاب و خدمت به مردم بود. به انجام واجبات و ترک محرّمات پایبند بود.در کلاس دوّم دبیرستان بود که احساس کرد جبهه‌های نبرد با دشمنان بعثی به وجودش نیازمند است. دیگر ماندن در کلاس و تحصیل را برای خود جایز ندانست و سنگر خاکی و همنشینی با رزمندگان را و سختی جبهه را بر آغوش گرم خانواده و کلاس درس ترجیح داد.در بسیج ثبت‌نام کرد؛ در حالی که ۱۷ سال بیشتر نداشت. پس از فراگرفتن آموزش نظامی به جبهه اعزام شد و سنگرنشین عشق و شهادت گردید.دو بار به جبهه اعزام شد و مدّت ۱۱ ماه و ۷ روز از بهترین روزهای عمر و جوانی خویش را در جبهه‌های نور بر علیه ظلمت و در راه دفاع از اسلام و مسلمین و حفظ اسلام عزیز صرف کرد.داود از نظر سن گر چه کوچک بود؛ امّا از نظر تفکّر و عقل بسیار بزرگ و با فضیلت بود. او با خدای سبحان وارد معامله‌ای بزرگ با سودی عظیم گردید. هستی و جان خویش را در طبق اخلاص نهاد و با رضای حق تعالی معاوضه نمود و خدای سبحان نیز او را خرید و محبوب خویش ساخت و جاودانه نمود.در جبهه مسئولیّت ‌های کمک تیربارچی و تیربارچی را به عهده گرفت و در آرزوی شهادت ،به رزم با دشمنان و در فراغت به خودسازی و عشق بازی با معشوق پرداخت.سرانجام در تاریخ ۱۳۶۵/۱۰/۱۹ در عملیّات کربلای ۵ در منطقه عملیّاتی شلمچه به شدّت مجروح شد و چون بر اثر شدّت جراحات و آتش پر حجم دشمن و اوضاع نا مساعد منطقه انتقالش به پشت جبهه مقدور نشد؛ مرغ روحش به جنان پر کشید و چون ارباب بی‌کفنش امام حسین -علیه السّلام- پس از شهادت در بیابان‌های کربلای شلمچه ماند و علاوه بر شهادت، افتخار به گردن آویختن مدال شهید مفقود را یافت.پس از ۸ سال چشم انتظاری خانواده‌اش با شناسایی توسط گروه تفحّص، پیکر پاکش به وطن بازگشت و در تاریخ ۱۳۷۳/۱۲/۵ پس از تشییع با شکوه توسط مردم شهیدپروردیارمان در بهشت شهدای اردکان به خاک سپرده شد.