وصیت شماره 1 - شهید حسین خانگاه

درتاریخ 17/4/67 باعقل وهوش وبیداری كامل وصیتنامه خود را بدین شرح توضیح می‌دهم. ازپدرومادر وبرادرانم تقاضای عفو وبخشش می‌نمایم ازهمسر گرامی ومهربانم كه لیاقت زندگی برسر فرزندانم را دارد وهم پدر دلسوز ومادر غمخوار می‌باشد تقاضای عاجزانه می‌نمایم كه كوتاهی درمورد فرزندانم ننماید و تا می‌تواند در درس خواندن آن‌ها سعی وكوشش فراوان بنماید وهیچ فرقی بین فرزندان نداند وآنها را دردامن پاك مادری خود بپروراند وهرچه دارم در راه تحصیل آنان بكارببرد. فرایض دینی به آن‌ها یاد بدهد. پس از مرگ من هیچ كس وهیچ فردی حق تصمیم گیری ودخالت در زندگی شخصی همسر و فرزندانم را ندارد به جزمادرشان كه اطمینان كامل دارم می‌تواند بطور خوب از فرزندانم نگهداری نماید. ازتمام فامیل تقاضای بخشش وعفو می‌نمایم اگردرزندگی كسی یا شخصی یا افرادی دلخوری یا ناراحتی از این حقیر داشته یا دارند به بزرگی خود مرا حلال نمایند. چنانچه پولی ازبابت كارم هرچه مستمری وچه بازنشستگی وچه حساب دیگری داشته و یا دارم متعلق به زن و فرزندانم می‌باشد كه صرف تحصیل وزندگی آن‌ها گردد. ازآن همسر خوب وپاك كه می دانم بعد از مرگ من با هیچ شخص دیگری نخواهد شریك زندگی شود وتمام امید وبزرگواری اش صرف فرزندان خود بنماید. ازخداوند بزرگ تقاضای طلب وبخشش می‌نمایم وامیدوارم یارونگهدارشما بنماید ازفرزندان خوب وعزیزم می‌خواهم كه به حرف مادر خود گوش بدهند وفكركنند كه هم پدروهم مادرشان است.