وصیت شماره 2 - شهید علی نجفی

دومین وصیت نامه منتسب به شهید: وقتــی انســان شــهادت را یكــی ازرزوهایــش بدانــد و جانــش را درراه خــدا و اســام بــیارزش تلقــی كنــد، بــه نظــرم یكــی از راههــای رهایــی از محــدوده امنیــت و خودپرســتی اســت. آدمــی تــا در نهــادش »مــن« در حــال فعالیــت باشــد، خــود را مرجعتــر و هــر آنچــه در افــكار دارد بهتــر و بــا ارزشتــر میدانـد و خـود را سـربلندتر و بـا فضیلـت شهید تـر میدانـد. گاه كـه همیـن منیـت چـه بالهــا كــه بــر ســر آدمــی نمــیآورد و بــه ضعــف و زبونــی نمیکشــاند.َ ــن گفتــنَ ــن م درآمــدن از ایــن غــرور م بــرای هــر فــردی امــكان نــدارد؛ امــا آنــان کــه ایــن امــر عقبماندگــی را از خــود دور میکننــد و فضــای بــاز را بــه چنــگ میآورنــد، میداننــد كــه لــذت و حـاالت روحـی معنـوی بـاال رفتـه و آدمـی بــر تمــام هواهــای نفســانی خــود تســلط پیـدا میکننـد؛ و چـه خـوب اسـت كـه چنیــن باشــد زندگــی بــا لذتــی و پــر از مهــر و محبتــی كــه بــه آســمانها پــرواز میکنــد؛ و آدمــی عینــك خوشبینــی را بــر چشــم زده و بــا دنیــای پــر از مهــر، روز را شــب و شــب را بــه صبــح میرســاند؛ و از تمــام دســتورات الهــی فرمانبــری میکنــد و مطیــع ذات اقــدس الهــی پــروردگار بــزرگ میشــود.