شجاعت و شهامت

راوی عبدالحسین خاتمی: به یاد دارم دانشکده در یکی از روزهای اختناق که ما تازه وارد داشنگاه شده بودیم یعنی بچه های 18 ساله ای که تازه از دبیرستان آمده بودیم آن هم از شهرستانهای معمولاً دور افتاده که خیلی در جریان مسائل سیاسی و اجتماعی هم نبودیم، توسط گارد محاصره شده بود و هر آن احتمال می رفت که به دانشکده حمله بکنند. یک ترس و وحشت عجیبی بین بچه ها حاکم شده بود، به نحوی که امکان هر گونه عملی را از ما می گرفت! یادن هست در این فضای یأس و ناامیدی و ترس یک دفعه یک صدای بسیار کوبنده ای بلند شد که فریاد زد: شب تاریک ملّت روز گردد، خمینی عاقبت پیروز گردد. دیدند که سید احمد رحیمی است که وسط سالن ایستاده و دارد این شعار را می دهد! همین عمل او باعث شد که همه بچه ها دورش جمع شوند و این شعار را تکرار بکنند و این فضا باعث شد که ترسی که بر ما مستولی بود، رخت بر بندد و در عوض ترس بر جان آن ؟؟؟ مسلح که بیرون ایستاده بود، حاکم بشود! این یکی از خاطراتی بود که من هیچوقت فراموش نمی کنم و هر وقت بی اختیار به یاد آن می افتم هم مایه انبساط خاطر و خوشحالی ام می شود و هم مایه افتخار که در کنار اینچنین دوستانی بودم.