تهجد و عبادت

راوی محمد احسانبخش: به یاد دارم قبل از عملیات والفجر یک بود که از طرف توپخانة لشکر 5 نصر، برای آموزش دیده بانی توپخانه به دزفول رفته بودم. یکی از همان شب هایی که آنجا بودم، سید احمد رحیمی در جمع ما حضور یافت. بعد از احوالپرسی مشخص گردید که ایشان به اتفاق یکی از دوستان دیگر برای استراحت به این محل مراجعت نموده که فردا صبح عازم منطقة عملیاتی بشوند. ما در آن مکان باید برای برقراری امنیت خودمان نگهبانی می دادیم و بنده نگهبانی ساعت 30/12 دقیقة شب به بعد را به عهده داشتم. بعد از چند لحظه ای که پْست را تحویل گرفته بودم، در تاریکی شب متوجه شخصی شدم که در داخل محوطه، نزدیک درب ورودی ساختمان، زیر یک درخت نخل روی چمنها مشغول عبادت است! به آرامی نزدیک شدم تا از اوضاع بیشتر اطلاع پیدا کنم که مشاهده نمودیم آن شخص برادر سید احمد رحیمی است که دو زانو رو به قبله نشسته و به آرامی با خدای خود راز و نیاز می کند. بنده با دیدن این صحنه خیلی تحت تأثیر قرار گرفتم و با آرامی از سید احمد دور شدم که ایشان با خیالی راحت به راز و نیاز خود با خدا ادامه دهد اما از دور وی را زیر نظر داشتم. درست نیم ساعت به آخر پْستِ بنده این عبادت ادامه داشت که بعد از اتمام نماز و دعا ایشان به آسایشگاه مراجعه نمود و بالأخره به استراحت پرداخت