«شهادت تولّدی دیگر است»؛ این واژه‌های زیبا و پرمعنا شمه‌ای از وصایای شهید بزرگوار محمدعلی هاتفی، فرزند محمدرضا، است که بر تارک تاریخ سرخ شهیدان شاهد می‌درخشد.

تولّدش در تاریخ ۱۳۴۷/۹/۱۲ بود. وجود پربرکتش به‌عنوان دومین فرزند خانواده نور امید و زندگی را به خانواده‌اش بخشید. خانواده‌ای مذهبی و متدین و زحمت‌کش که تمامی هم‌وغم خویش را مصروف تعلیم و تربیت فرزندانشان نمودند؛ به‌طوری‌که از همان اوان کودکی آثار دیانت و صداقت در اعمال و رفتارشان نمایان می‌شد.

شهید عزیز در این خصوص از سایرین ممتاز بود. کم‌توجه‌ی به زخارف دنیوی، قناعت، توجه ویژه به انجام تکالیف دینی، شرکت در مراسم مذهبی به‌ویژه فریضه‌ی جمعه و جماعت و… از خصوصیات بارز وی بود. نه‌تنها خود، بلکه دیگران را نیز به این امور توصیه و سفارش می‌کرد.

پس از گذراندن دوره‌ی ابتدایی، دوره‌ی راهنمایی را تا کلاس سوّم در مدرسه‌ی راهنمایی حافظ اردکان تحصیل نمود. باوجود تحصیل در کارهای منزل و بیرون از خانه به پدر و مادرش کمک می‌کرد. خوش‌اخلاق و خوش‌برخورد بود. به صله‌ی ارحام عنایت مخصوص داشت. همراه با سایر نوجوانان محلّه در پیشبرد و پیروزی انقلاب از طریق پخش تصاویر و اعلامیه‌های امام (ره) و شرکت در راهپیمایی‌ها نقش مؤثری داشت. به امام و انقلاب عشق می‌ورزید و در پی فرصتی بود تا دین خود را به اسلام و انقلاب ادا کند؛ لذا در سال ۶۲ به ندای رهبر و مقتدایش لبیک گفت و جهت مقابله با تهاجم خصم زبون راهی جبهه گردید. ۳۳ ماه و ۱۴ روز از بهترین زمان عمرش در جبهه بود و از خود رشادت‌ها نشان داد.

سرانجام در تاریخ ۱۳۶۵/۱۰/۱۹ به آرزوی قلبی خود که همانا شهادت درراه حق بود، رسید و در زمین مقدّس شلمچه در عملیات کربلای ۵ جان به جان‌آفرین تسلیم کرد. پیکر مطهرش سال‌ها زینت‌بخش کربلای جنوب ایران بود.

پس از ۸ سال در تاریخ ۱۳۷۴/۵/۷ به موطن اصلی خود بازگشت و بعد از تشییع باشکوه در بهشت شهدای اردکان به خاک سپرده شد.