شهید حسین کریمی احمدآبادی فرزند علی در تاریخ ۱۳۴۰/۹/۱ هجری شمسی در خانواده ای مذهبی در احمدآباد اردکان دیده به جهان گشود.او دوّمین فرزند خانواده بود. خانواده متدیّن و ولایی کریمی نام فرزند خود را “حسین” انتخاب کردند؛ گویا به ذهنشان رسیده بود که فرزند تازه تولّد یافته شان قرار است روزی به تأسّی از امام حسین (ع)٬ دین رسول الله (ص) را یاری نماید. بدین سبب در تربیت دینی و معنوی او کوشیدند.حسین در سایهپدری مهربان و در دامان مادری دلسوز رشد کرد و تربیت یافت.پس از ۶ سالگی به مدرسه رفت و دوره ابتدایی را در دبستان احمدی احمدآباد به پایان رساند. سپس تحصیل را رها کرد و به کار بنّایی و کاشی کاری مشغول شددر زمان انقلاب اسلامی شکوهمند ایران او جوانی ۱۷ ساله بود که همگام با دیگر مردم ایران در مبارزات با رژیم ستمشاهی شرکت داشت و در مجالس مذهبی و راهپیمایی های ضدّ رژیم حضوری فعّال داشت. اهل مسجد و نماز جماعت بود و معتقد به انجام واجبات و ترک محرّمات.پس از رسیدن به حدّ بلوغ سنّت رسول الله (ص) را جامه عمل پوشاند و با دختری متدیّنه ازدواج نمودکه ثمره ازدواجش یک فرزند پسر و سه فرزند دختر بود. شهید کریمی پیوسته خود را مدیون انقلاب و اسلام می دانست و به انقلاب و رهبری انقلاب عشق می ورزید؛ بدین سبب زمانی که دشمن بعثی عراق به نمایندگی از استکبار جهانی خاصّه آمریکا به مرزهای غربی ما حمله کرد و امام امّت، رهبر کبیر انقلاب، فرمان حضور در جبهه را صادر کرد و جوانان وطن برای این مهّم از یکدیگر گوی سبقت می ربودند؛ حسین با وجود زن و ۴ فرزند حضور در جبهه و حراست از ناموس و وطن و حفظ اسلام را وظیفه خود دانست و زن و فرزند و علاقه به مادیّات نتوانست مانع رسیدن او به معنویّت و بزرگی گردد و راهی جبهه شد. طی سال های ۶۰ و ۶۱ و ۶۵، سه نوبت به جبهه رفت و مدّت ۵ ماه و ۲۵ روز از بهترین ایّام زندگی و عمر با برکت خویش را در جهاد و در راه کسب عزّت و شرف صرف کرد.سرانجام در تاریخ ۱۳۶۵/۱۰/۲۰ در منطقه عملیّاتی شلمچه و در عملیّات کربلای ۵ بر اثر اصابت ترکش به بدن و سرش به شهادت که آرزوی دیرینش بود، دست یافت و با پرواز روح بلندش به ملکوت اعلی پیوست.پیکر پاکش پس از تشییع با شکوه توسط مردم قدرشناس اردکان و احمدآباد در گلزار شهدای احمدآباد به خاک سپرده شد.