وصیت نامه

بسم الله الرحمن الرحيم

خداي يكتا ، كه جز او خدايي نيست. زنده به ذات و قائم است. هيچ گاه خواب سنگين و سبك او را فراهم نمي گيرد. آنچه در آسمــان ها و زمين است در سيطره و مالكيت و فرمانروايي اوست. كيست آنكه جز به اذن او در پيشگاهش شفاعت كند به آنچه را پيش روي مردم است و آنچه را پشت سر آنان است مي داند و آن را به چيزي از دانش او احاطه ندارد مگر به آنچه او بخواهد . حكومت و قدرتش آسمان ها و زمين را فرا گرفته و نگهداري آنها بر او مشقت آور نيست و او بلند مرتبه و بزرگ است.

« قرآن كريم سوره بقره آيه 255 »

بنام يكتا معبودي كه زنده به عشق او هستم و پيوسته از او خواستارم كه عشق و محبت خويش را در دلم جاي دهد و توفيق دل بريدن از همه چيز و همه كس را به من عطا نمايد تا بتوانم در راه رضاي او گام بردارم و در راه رضاي او به شهادت برسم.

خداوندا ، بنده نه عالم هستم كه عالمانه وصيت كنم و نه عارف هستم كه عارفانه بنويسم، بلكه يك بنده كوچك و گنه كاري هستم كه خالصانه مي نويسم.

خدايا ، بارالها ، معبودا و معشوقا ، نمي دانم چه بنويسم ، از كجا شروع كنم و به كجا ختم كنم، چشمهايم را مي بندم و تصويري از عشق را در ذهن خود مجسم مي كنم، عشق به هستي مطلق ، عشق به ذات بي همتا ، كه جز او خدايي نيست. سلطان مقتدر عالم ، دانا به هر آشكار و نهان ، منزه از عيب و ناشايستي ، و ايمني بخش دلهاي هراسان.

خدايا خسته ام، شكسته ام ، ديگر آرزويي ندارم جز شهادت . احساس مي كنـم كه اين دنيـا ديگر جـاي من نيست. از عالم و عالميان مي گريزم و به سوي تو مي آيم. تو مرا در رحمت خود سكني ده.

خدايا من نمي دانم روزي ام در كجاست و آن را تنها بر پايه گمان هايي كه بر خاطرم مي گذرد مي جويم و از اين رو در جستجوي آن شهرها و كوه ها و دشت ها را زير پا گذاشتم . پس در آنچه كه خواهان آنم همچون حيرت زدگانم. نمي دانم آيا در دشت است يا كوه ، در زمين است يا آسمان ، در خشكي است يا دريا. نمي دانم به دست كيست و از جانب چه كسي است ولي به يقين مي دانم كه دانش آن نزد توست و اسباب آن به دست توست. و تويـي كه آن را به لطف خويش تقسيم مي كنــي و با رحمت خود براي سبب فراهــم مي سازي. پس اي كمال مطلق هر چه زودتر فراهم ساز روزي ام را كه چيزي جز شهادت نيست.

خدايا تو خود ميداني كه شوق شهادت از كودكي در دلم موج مي زد و علاقه ام به شهادت مانند علاقه طفل به پستان مادر است. پس خدايا تو خود شاهدي كه چقدر براي رسيدن به اين آمال و آرزويم همچون طفل بي تابي و بي قراري مي كردم. خدايا به من توفيقي عطا كردي كه پاسدار حريم قرآن شوم و سبز پوش سپاه. خدايا هر وقت اين لباس سبز و مقدس را به تن مي كردم آنچنان احساس سرور و غرور مي كردم و فكر مي كردم هيچ عزتي بالاتر از اين نيست. خدايا آرزويم اين است كه كفن من همين لباس سبز و مقدس باشد. بارالها ، مردن كه حق است پس چه بهتر كه مرگ با عزت ( شهادت ) را در آغوش بگيرم نه آنكه مرگ ذلت مرا در خواب غفلت فرا گيرد. خدايا هرشهيد پرچمي براي عزت دين توست و به يقين مي دانم كه پرچم و خوني كه خون بهايش توي خدا هستي هرگز بر زمين نخواهد افتاد.

خدايا تو خود شاهدي از روزي كه خود را شناختم، تو را شناختم و از روزي كه تو را شناختم به ياري دينت شتافتم . البته در حد بصيرت و بضاعتم. ولي اعتراف مي كنم كه توان من بيشتر بود و من كوتاهي كردم.

خدايا تو را شاكرم و بي نهايت شاكرم بخاطر برخورداري از نعمت بزرگ ولايت اميرالمومنين علي عليه السلام و فرزندان علي. خدايا شكرت كه مرا شيعه فرزندان آقا رسول الله (ص) قرار دادي و خونم را آنچنان به عشق حسين بن علي عليه السلام گره زدي كه هر وقت آن قيام و انقلاب تاريخي روز عاشوراي اباعبدالله عليه السلام در ذهنم خطور مي كند بي اختيار اشكم سرازير مي شود.

حسين جان ، مگر مي شود از كنار داغ سنگين تو و برادران و فرزندان و يارانت بي تفاوت گذشت. مگر مي شود ناموست به اسارت برود و من بي تفاوت باشم. حسين جان ، مولاي من ، اگر آن روز مردم پست و بي وفاي كوفه به هل من ناصر ينصرني تو لبيك نگفتن من امروز با تمام وجودم لبيك مي گويم. لبيك يا حسين (ع) يعني وسط ميدان بودن است. لبيك يا حسين (ع) يعني اينكه از جان گذشتن است نه اينكه از دور به آتش نگاه كردن و بعد از خاموشي خود را ناجي معرفي كردن است. حسين جان ، روزي نبود كه من زيارت عاشورا نخوانم و هر روز من اين زيارت نامه را مي خوانم به اميد آنكه اي آموزگار شهادت مرا در مكتب خود بپذيري و در زمره شهيدانت قرار دهي و شب اول قبر هم يك نگاهي به من داشته باشي . حسين جان ، هر وقت من تابوت شهيدي را روي دوش مردم مي ديدم احساس حقارت و حسادت مي كردم. البته از بعد مثبت به خودم وعده مي دادم كه روزي قسمت من شهادت بشود. سر قبر هر شهيدي كه مي رسيدم با او نجوا مي كردم و از او مي خواستم و او را قسم مي دادم كه دعا كنند تا شهادت نصيب من هم بشود.

و حال با اذن خداي متعال و حضرت ولي عصـر (عج ) وصيت خودم را در 2 بخش اجتماعي و خانــواده مي نويسم : اول از اجتمــاع مي نويسم . تا آنجايي كه به ذهنم خطور مي كند به كسي بدهكـاري مادي ندارم و قرضي به گردنم نيست . اما بدهكاري معنــوي من بي نهايت است. از همه دوستان ، آشنايان ، همكاران و هم محلي ها مي خواهم كه اگر ديني به گردن من دارند ، اگر كسور يا قصور يا اصطحكاكي از من ديدند اعتراف مي كنم كه تقصير گناه از من بود و به بزرگواري خودشان بنده را مورد عفو و گذشت قرار دهند و اگر طلب مادي دارند به خانواده بنده مراجعه كنند . از همه شما مي خواهم كه هرگاه ياد و نام من در ذهن شما خطور كرد يك صلوات و حمـد و سوره برايـم هديـه كنيد و در صورت امكـان يك روز نمـاز و روزه برايم بجـاي آوريد. از اهالي محتـرم محل خواهانم كـه كما في سابق اين شعور فاطمي و حسيني آنها در ايام فاطميه و يادواره شهدا و دهه محرم تداوم داشته باشد چرا كه با اين حركت خودجوش زندگي خود را با حب اهل بيت (ع) گره زديد و قيامت خود را بيمه كرديد. مبادا روزي شود كه ياد و نام شهدا از كوچه ها محو شود و در محافل فراموش شود. پيرو خط مبارك ولايت فقيه باشيد و خداي متعال را بخاطر اين نعمت بزرگ شاكر باشيد كه چه بسا اگر نعمت بزرگ ولايت نبود مشخص نبود كه چه مصيبتي برسر ما و نواميس ما مي آمد. اختلاف و تفرقه را كنار بگذاريد و دنبال وحدت باشيد. خود را مسافر قيامت بدانيد نه ساكن دنيا. به دنياي فاني دل مبنديد و در فكر آخرت باشيد . اگر مسلماني در زندگي مشكلي داشت به ياريش بشتابيد و از تجملات زندگي پرهيز كنيد . به فرموده امام راحل مسجد سنگر است و از شما مي خواهم عاجزانه مي خواهم كه اين سنگر الهي را خالي يا خلوت نكنيد.

از همكاران محترم مي خواهم كه قدر اين لباس و سازمان را بدانند و يك روز را با تامل در مورد سپاه فكر كنند كه خداوند چه نعمت بزرگي را شامل حال آنها نمود . مبادا روزي با حركات و رفتار خود عامل خدشه دار شدن اين نهاد مقدس شوند. مبادا كاري كنيد كه مردم از سپاه دلسرد شوند هرچند گاهي اوقات در سپاه كار به كاردان سپرده نمي شود و جناح بازي در سپاه در حال رشد سريع است و مسئولين امر سليقه اي عمل مي كنند و غافل از اينكه فرداي محشر در محضر شهدا بايد جوابگو باشند و خون شهدا براي آنها فقط يك شعار شده و اميدوارم كه از عاقبت كارشان غافل نباشند. در بعضي از محافل فرهنگي و مذهبي  و يادواره شهدا با توجه به اينكه با نام اهل بيت (ع) برگزار مي شود ولي از سوي بعضي افراد رنگ و بوي ريا مشاهده مي شود و البته مردم هم كاملا به احوال آنها آشنايي دارند . ملت ايران بلكه جهان اسلام زماني پيروز خواهيد شد كه تحت فرماندهي حضرت آيت الله خامنه اي باشيد و زماني كه از اين مراد و مقتداي خود فاصله گرفتيد شكست خود را در آغوش بگيريد.

برادران و خواهران ، بدانيد كه من با فكر باز و عقلي سالم و در صحت و سلامت كامل و بدون هيچ گونه اجباري راه خود را انتخاب نمودم و اگر توفيق شهادت نصيبم شد دوست دارم با لباس سبز و مقدس پاسداري و بدون كفن و بدون غسل دفن شوم چرا كه فرداي محشر پيش اربابم و مولايم حسين (ع) شرمنده نباشم بگذاريد دستانم از تابوت بيرون باشد تا دشمنان بدانند كه من شهادت را در آغوش گرفتم و با دست خالي رفتم و از دار دنيا چيزي با خودم نبردم و در پايان از شما عاجزانه تقاضا دارم كه اين شاگرد تنبل سپاه پاسداران را مورد عفو و گذشت خود قرار دهيد و بدانيد كه همواره به دعاي خير شما محتاجم و مرا از دعاي خير خود بي بهره نسازيد.

و اما خانواده عزيز و محترم : پدر جان و مادر جان ، نمي دانم چگونه از زحمات شما تقدير و تشكر كنم و چگونه عذرخواهي كنم به يقين مي دانم كه در اين دنياي فاني از عهده چنين امر مهمي عاجزم. اما اگر فرداي قيامت بعنوان شهيد وارد عرصه محشر شدم آنقدر مي چرخم تا شما را پيدا كنم و پيش خداي متعال براي شما شفاعت مي كنم . پدرم بهترين هديه براي من صبر و بردباري توست. اگر خبر شهادت مرا شنيدي به ياد جـوان امام حسيـن (ع) باش و گريـه نكن چـرا كه مولاي من ولي عصـر آقا امام زمان (عج) با گريه پدران شهيد شايد داغ عاشورا برايش زنده شود. مادرم حجاب تو بهترين ارمغان براي من است چرا كه من سرافرازم مادرم و خواهرم پيرو خط حضرت زهرا (س) مي باشند . در تربيت فرزندم تلاش كنيد آنچنان او را تربيت كنيد كه من پيش حضرت رقيه (س) شرمنده نباشم. خواهر عزيزم ، هيچ وقت در زندگي از حجاب حضرت زهرا (س) فاصله نگير و شان خواهر شهيد بودن را براي خودت حفظ كن. برادر عزيزم ، بعد از من مسئوليت سنگين بر روي دوش تو مي افتد . اولين مسئوليت حفظ خون من است. مبادا كاري كني كه خون من خدشه دار شود. دوم مراقبت از پدر و مادر است كه بعد از من مايه دلگرمي آنها تو خواهي بود از آنها فاصله نگير و كنار آنها باش . مبادا روزي شود كه بخاطر شهادت من تو از انقلاب چشم داشته باشي و از خون من مايه نگذاريد. و اما تو اي همسر عزيزم ، همسري كه در تمام مراحل زندگي هرچند كوتاه اما شيرين با من همراه بودي و در تمام مراحل زندگي چه در سختي و چه در سرما و گرماي زندگي با من همراه بودي . در تمام ماموريتها دلم خوش بود كه سايه تو بر سر دخترم هست . بي شك بخشي از جهاد من را تو نيز شريك هستي . نمي دانم آن لحظه كه خبر شهادت من را مي شنوي چه حالي داري اما تقاضا دارم كه حفظ حجاب كني . حفظ حجاب تو مرا همواره خوشنود مي كند . مبادا صدايت را ميان نامحرم بلند كني . همچون قهرمان كربلا ، آن شيرزن تاريـخ حضرت زينب كبري (س) مقاوم باش و راه من را ادامه بده . اگر در زندگي از من كم مهري ديدي و دلسرد شدي بدان كه من تو را دوست داشتم و عاشق تو بودم . پس بيا و مرا گذشت كن كه من بيشتر از اين به روي تو شرمنده نباشم. مسئوليت تربيت و حجاب دخترم را بيش از همه به چشم تو مي بينم اين مسئوليت سنگين را بردوش تو مي گذارم و همچون گذشته دخترم را در حفظ و قرائت قرآن به كلاس ببر و او را با مفاهيم قرآني آشنا كن . و تو اي دختر عزيزم ، جگر گوشه بابا ، خيال نكن من بيخيال تو بودم ، بدان كه بابا تو را بينهايت دوست داشت اما چه كنم كه بر من تكليف بود و احساس مسئوليت داشتم بابا لحظه اي از ياد تو غافل نخواهد شد و در همه مراحل زندگي در ياد تو خواهم بود ولي اگر دوست داري بابا هم از تو راضي و خوشحال شود حفظ حجاب و شعائر ديني است و اگر روزي حافظ قرآن شدي به ياد من هم باش و براي شادي روح من قرآن تلاوت كن و همچون شب ها كه براي من آيه الكرسي مي خواندي بيا سر قبر بابا بخوان . از دار دنيا يك باب منزل مسكوني و يك قطعه زمين و يك باب ماشين دارم و چون به امور ديني مسلط نيستم كه چگونه تقسيم كنم ولي شما به يك متخصص و كارشناس ديني مراجعه كنيد و از او بخواهيد كه اول سهم من ( ثلث ، خمس ، نماز و روزه و ... ) را حساب نمايند و بعد حق به حق دار برسد. ( پدر و مادر و همسر  و فرزند ) و در اين بين حقي از كسي ضايع نشود و رضايت همه را جلب نماييد و در كنار عكس امام و رهبري عكس علامه حسن زاده را بر مزارم بگذاريد.

ملتمس دعا و ارادتمند صميمي همه عزيزان اسماعيل خانزاده.