وصیتنامه شهید احمد حمیدی

برای اوییم و به سوى او باز مى گردیم.
با درود فراوان به امام زمان و نایب برحقش امام خمینى‌ و با سلام به خانواده‌ عزیزتر از جانم.
امیدوارم كه از مرگ من غمگین نباشید و بیهوده خودتان را ناراحت نكنید چون به‌ هرحال روزى همه ما بسوى او باز مى گردیم.
مـــادرجان!
مى‌دانم و خداوند گواه است كه كاملاً آگاهى دارم كه چقدر براى من زحمت كشیده اى و شرمنده ام‌ از این كه نتوانستم اداى‌ دین نمایم. مادرجان! اگر تا كنون قصورى از من بوده كم محلى و بد رفتارى از من بوده، امیدوارم مرا ببخشى و حلالم كنى.
ســهیلاجان!
خواهر خوب و عزیزتر از جانم! دائم در حال كسب علم و دانش باش و بدان كه من هم تشنه كسب این گوهر نایاب بودم؛ عـلاوه بر خودت شیدا و سیامك را در این راه یارى برسان.
مجیدجان! دوست و برادر مهربانم:
از تو هر چقدر بخواهم تشكر كنم باز هم نتوانستم در حق زحمات شما براى خانواده ام اداى دین كرده باشم. جواب مهربانى و محبت شما را نمى‌دانم چگونه بدهم. مجیدجان! خانواده ام را مانند خانواده خودت بدان و تا آنجا كه امكان دارد به ایشان سر بزن.
خلاصه این كه دیگر حرفى ندارم بزنم و چیزى ندارم كه براى آن وصیت نامه بنویسم. فقط مرا حلال كنید. اگر بــد بودم حلالم كنید و از همه دوستان و آشنایانم از قول من حلالیت بطلبید. دیگر حرفى ندارم جز این كه بگویم خداوند حافظ شمـــــا باشد. به امید توفیق و پیروزى در امر زندگى و با آرزوى خوشبختى و سعادت شما.
احمد حمیدى سال تولد 1341، شماره شناسنامه 13164، از تهران