او ارادت زیادی به رهبرمعظم داشت. شهیدان حاج‌قاسم و حججی را بسیار دوست داشت و می‌گفت: «من آرزو دارم سر مزار این دو شهید بروم. همیشه می‌گفتیم باشد مادر، ان‌شاءالله خواهیم رفت...».

در طول سال‌های دفاع مقدس مداحان اهل بیت (ع) با نوای گرم خود به مجالس و محافل رزمندگان را شور و حال خاصی می‌دادند. آن‌ها در مناسبت‌های مختلف با مرثیه‌خوانی فضای جبهه را آکنده از نام اهل بیت می کردند.

بابا در تمام سال‌های خدمتش مشتاقانه به دنبال شهادت بود. وقتی پدرم از بازنشستگی‌اش صحبت می‌کرد غمی در چهره‌اش نمایان می‌شد. دوست داشت این همه دویدن برای یک هدف والا باشد و اینکه آخرش ختم به خیر شود.

یکی از فرماندهان دوران دفاع مقدس تعجب یکی از فرماندهان اسیر عراقی از حضور فرماندهان ایرانی در خط مقدم را روایت می‌کند. پژوهشگر تاریخ دفاع مقدس دلیل تعجب آن نیروی بعثی را توضیح می‌دهد.

مادر محمود تقی‌پور از شهدای مدافع حرم می‌گوید: رأی دادن احترام و ارزشی است که برای خودمان قائلیم. اگر به خودم این اجازه را ندهم که بروم پای صندوق‌های رأی، دیگران برای من تصمیم می‌گیرند.

علی علیدوست قزوینی از اسرای دوران دفاع مقدس می‌گوید: بعد از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در سال ۱۳۶۰، افسر بعثی به نام «سرگرد اظهر» اسرا را جمع کرد. او به هر کدام یک سیلی می‌زد و روانه آسایشگاه می‌کرد.

یکی از شهدای دفاع مقدس وقتی با یکی از نامزدهای نمایندگی مجلس روبرو شد، گفت: به همین رأی می‌دهم چون درد مردم را می‌داند.

یکی از رزمندگان دوران دفاع مقدس تعریف می‌کند: «به مقر فرماندهی حاج احمد متوسلیان در جبهه رفتیم؛ اما او را در حالی پیدا کردیم که پایش در گچ بود و رنگ به چهره نداشت. وقتی از یکی اطرافیانش پرسیدیم که چرا او را به عقب نمی‌فرستید، پاسخ جالبی داد.»

فاطمیه سال ۱۳۷۶ مصادف بود با روزهای تبلیغات پیش از انتخابات ریاست جمهوری. حاج قاسم هم در مسجد صاحب‌الزمان(عج) مشغول تدارک برای هیأت بود که چشمش به تبلیغات یکی از کاندیدها جلوی درِ مسجد افتاد.