مادر چیزی می خواهم به تو بگویم

پری نامجو مادر شهید حجت آرین با روی گشاده درباره فرزندش چنین نقل می کند . از دوران بچگی از مهر پدر بی نصیب بود و این امر باعث شده بود تا او فردی مسؤولیت پذیر و اهل زندگی پرورش یابد و با اینکه در سختی بزرگ شده بود بسیار خوش اخلاق و خوش برخورد بود اهل نماز و روزه بود و بسیار گشاده دست و اهل بخشش بود و مرانیز برای کمک به دیگرن تشویق می کرد با آنکه خود چیزی نداشتیم ولی وقتی می دانست در جایی فقیر ولی چیزی وجود دارد هر چه در توان داشت کمک می کرد یک روز بسیار مظلومانه و با حالتی معصومانه آمد و گفت : « مادر چیزی می خواهم به تو بگویم امید دارم که رد نکنی » از این تمنا و خواهش محبت خیلی تعجب کردم گفتم : « چه چیزی می خواهی که این چنین با زاری و تمنا در خواست می کنی به گفت : « مادر من یک خانواده فقیری را می شناسم که توان خریدن لباس برای فرزندان خود را ندارد خیلی دلم می خواهد که به آنها کمک کنم امید وارم شما هم با من موافق باشید . من از درخواست او که نیتش خیر بود خوشحال شدم و لباسهای خود را با اینکه خود نیاز داشتیم به محبت دادم. تا به آن خانواده بدهد . و از این کار من خیلی خوشحال شد و این یکی از کارهایی بود که محبت کمک می کرد بدون اینکه چیزی به من بگویید . فرزند انقلاب : در دوران انقلاب نیز برای پیروزی انقلاب هر چه در توان داشت انجام می داد و در تمام تظاهراتها و راهپیمایی های شرکت می کرد یک روز که با فرزندان خواهرم تظاهرات رفته بود بعداز چند ساعت پسرخواهرم آمد و گفت : « که حجت زخمی شده است و من بسیار نگران و آشفته حال برای پیدا کردن او رفتم تمام خیابانها را تا می توانستم گشتم ولی پیدا نکردم و بعد در حالت نا امید و مأیوس به خانه بر می گشتم که در یکی از کوچه های اردبیل دیدم که درگوشه ای افتاده است و آنقدر سواکیها او را زده بودن که توان حرکت کردن نداشت و او را برداشتم و به خانه آوردم بعد از آن دو روز توانستم او را در خانه نگه دارم بعد از دو روز مخفیانه به تظاهرات رفته بود و میگفت : ما با ید از دین و انقلاب خود دفاع کنیم . در دوره جنگ نیز در پایگاهها فعالیت میکرد و چون سرپرستی خانواده به عهده او بود نمی توانست به جبهه برود بعد که به نوزده سالگی رسید به سربازی رفت و بعد از دو سال سربازی به عنوان افسر فعالیت خود را ادامه داد . در سال 10/9/67 به دست منافقان در کردستان به درجه رفیع شهادت نائل آمد.