شناسه: 340475

برادرم دریایی از سخاوت بود

ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻛﻪ ﻣﯿﺜﻢ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﺳﭙﺎﻩ ﺩﺭﺁﻣﺪ، همه ی حقوقش را ﺻﺮﻑ ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪﺍﻥ ﻣﯽﻛﺮد

ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﯽﮔﻔﺘﯿﻢ: «ﭘﻮﻝﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﭘﺲﺍﻧﺪﺍﺯ ﻛﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ: «ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪﺍﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﭘﺲﺍﻧﺪﺍﺯ ﻛﺮﺩﻥ ﭘﻮﻝ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺩﺍﺭﺩ؟»

ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪﺍﻥ ﻭﯾﻼﺷﻬﺮ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺤﻠﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺭﻭﯼ ﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﭘﻮﻝ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺭﺍﻙ، ﭘﻮﺷﺎﻙ ﻭ ﺣﺘﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻮﻋﺮﻭﺳﺎﻥ ﺟﻬﯿﺰﯾﻪ ﺗﻬﯿﻪ ﻛﻨﻨﺪ .‏

ﯾﻚ ﺑﺎﺭ ﺍﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ (پسرم) ﺑﻪ ﻋﻤﻮﯾﺶ ﮔﻔﺖ: ﻋﻤﻮ ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺩﺍﺭﯼ ، ﻣﯿﺜﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻜﺚ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ. ﻫﺮﭼﻪ ﺍﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﻃﻔﺮﻩ ﺭﻓﺖ، ﻣﯿﺜﻢ ﺭﻭﯼ ﺣﺮﻓﺶ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ. ﺑﺎﺍﺭﺯﺵﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﯿﺜﻢ ﻫﯿﭻ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ.

ﺟﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﮐﻒ ﺩﺳﺘﺶ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ: «ﺩﺍﺩﺍﺵ، ۲ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﺍﺭﯼ. ﻛﻤﯽ ﺍﺯ ﺧﻄﺮ ﺩﻭﺭﯼ ﻛﻦ

ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ ﻭ ﻣﯽﮔﻔﺖ: «ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻄﺮ ﺩﻭﺭﯼ ﻛﻨﻢ؛ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺯ ﺧﻄﺮ ﺩﻭﺭﯼ ﻛﻨﺪ؛ ﺣﺴﯿﻦ ﺍﺯ ﺧﻄﺮ ﺩﻭﺭﯼ ﻛﻨﺪ؛ ﭘﺲ ﭼﻪ ﻛﺴﯽ ﺍﺯ ﺣﺮﻡ ﺩﻓﺎﻉ ﻛﻨﺪ؟! ﺧﺪﺍﯾﯽ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺮ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻢ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﻛﺮﺩﻩ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺣﺎﻓﻆ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ.»

ﻫﻨﻮﺯ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﺪﺍﺣﯽ ﻭ ﻗﺮﺁﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻣﯿﺜﻢ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻢ ﺍﺳﺖ. ﻣﺴﺠﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺤﻤﺪﺑﺎﻗﺮ‏(ﻉ‏) ﻭﯾﻼﺷﻬﺮ ﭘﺎﯾﮕﺎﻩ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎﯼ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻣﯿﺜﻢ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻮﺩ. ﻓﻀﺎﯼ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺠﺪ ﺳﻬﻢ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺩﺭ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺍﻥﻫﺎ ﺩﺍﺷﺖ.
ﻣﻴﺜﻢ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﻟﺤﻈﻪ ﻭﺭﻭﺩﺵ ﺑﻪ ﺳﭙﺎﻩ ﺩﺭ ﺑﺨﺶ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ. ﺍﻭ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺑﺎ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ. ﻣﻴﺜﻢ ﺍﻫﻞ ﭘﺸﺖ میز ﻧﺸﻴﻨﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺣﺘﻲ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﺭﻭﺩﺵ ﺑﻪ ﺳﭙﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﺗﻔﺤﺺ ﺷﻬﺪﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﺮﻩ ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ. ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻭﺟﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺷﻬﺪﺍ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ‏

ﻭﻗﺘﻲ ﺩﻭﺭﻩﻫﺎﻱ ﺁﻣﻮﺯﺷﻲ ﻣﻴﺜﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﻱ ﺑﺮﻭﻥ ﻣﺮﺯﻱ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ، ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﻫﻤﺮﺯﻣﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻛﺸﻮﺭ ﺳﻮﺭﻳﻪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ۵ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﺸﻮﺭ ﺑﻪ ﺑﻮﺩ. ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺑﺎﻻﻳﻲ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ
 

مطالب پیشنهادی

ثبت دیدگاه