هر صبح با شهیدم صحبت می کنم

هیچ وقت حس نکرده ام که فرزندم را از دست داده ام. هر صبح که بیدار می شوم با محمدرضا صحبت می کنم و او را در کنار خودم به خوبی حس می کنم.  

 پیش از شهادت محمدرضا همیشه وقتی به بهشت زهرا (س) می رفتیم اول سری به مزار شهدای گمنام می زدیم. این شهدا باعث افتخار هستند و من تنها مادر شهید محمدرضا بیات نیستم بلکه می توانم خواهر و مادر همه شهدا باشم. شاید علیرضا در نظرها نیست ولی در قلب ما زنده است مخصوصا که حالا یک شهید بهزیستی هم به ما داده اند که درد دل هایمان را با او در میان می گذاریم.