اسفند برای تیپ‌مان دود کنیم چشم نخورد!

به دستور حاج احمد، یکی از برنامه های ثابت تیپ؛ راهپیمایی در منطقه کوهستانی بود. حاج احمد خیلی‌ روی این برنامه تاکید داشت و می‌گفت: می‌دانم کار و بار بچه‌ها زیاد است، ولی هر طور شده این برنامه پیاده‌روی را داشته باشیم. هم برای آمادگی جسمانی بچه‌ها لازم است و هم برای تنوع و روحیه‌شان. تازه باعث آشنایی تیپ با مناطق مختلف کوهستان هم می‌شود.

 بعد هم میگفت: مبادا وارد روستاها بشوید! تدارک آب و غذا همراه داشته باشید تا مزاحم مردم نباشیم.

با این همه، یک بار که رفته بودیم سمت روستای امامزاده محمد، مردم به استقبالمان آمدند و کلی تحویلمان گرفتند.

حاج احمد با این برنامه‌ی عالی کوهنوردی که برای تیپ تدارک دیده بود، از تیپ ما یک گروه ورزیده و پا کار عملیات ساخته بود. هر وقت عملیات خاص و مهمی بود، اولین پیشنهاد؛ تیپ سیدالشهدا(ع) بود. دلیل دیگر هم روابط صمیمانه و دوستانه بین بچه‌های تیپ بود که آن هم به لطف حساسیت‌های حاج احمد حاصل شده بود. چون همیشه بچه‌ها را سفارش می‌کرد به برادری و دوستی و می‌گفت: ما مثل خانواده هستیم، حواستان جمع باشد. نکند ناخواسته دل همدیگر را بشکنید!

از اینها گذشته، تیپ ما برای برنامه صبحگاه هم که راهی می‌شدیم، حدود هزار متر مسافت را باید طی می‌کردیم تا به بالای کوه برسیم. این رفت و آمد و پایین و بالا کردن و بگو و بخندهای توی مسیر، حسابی و از همه لحاظ آماده‌مان کرده بود.

حاج احمد که می‌دید بچه ها پر انرژی و قبراق هستند، می‌گفت: ماشاءالله به شما رزمنده‌های دلاور، اسفند دود کنید تیپ‌مان چشم نخورد!