دل را زدم به دریا و حرفم را زدم

شهید رادمهر خیلی به مأموریت می رفت. اوایل با همه سختی دوری اش را تحمل می کردم. او هم وقتی نبود به من می گفت: تنها خانه نمان و حتما برو منزل مادرت. وقتی هم که به منزل مادرم می رفتم خیالش راحت می شد و مأموریتش را تا آخر می ماند. با این حال گاهی گریه می کردم و ابراز دلتنگی. اما وقتی می آمد شیوه همسرداری را خوب بلد بود.

طوری رفتار می کرد که تو نمی توانستی غر بزنی و با رفتنش مخالفت کنی. از بس مهربان بود و مهربانی می کرد. دلم نمی آمد چیزی بگویم.

روز به روز مأموریت هایش هم بیشتر می شد. یک بار بالاخره دل را به دریا زدم و گله کردم که چرا اینقدر می روی سفر؟ بیشتر بمان و از این جور حرف ها. آقا محمود هم برگشت با خنده گفت: من راجع به همه این ها در خواستگاری صحبت کردم. دیگر نتوانستم حرفی بزنم. سپردم به خدا. گفتم: خدایا خودت پشت و پناهش باش. اگر قرار باشد اتفاقی برایش بیافتد در ساری هم می افتد.