خاطره ای از زبان مادر شهيد

پسرم اسدالله در نیمه های یک شب باراني و پر از ابر و باد ديده به جهان گشود. او در کودکی بازيگوش نبود و سعي مي كرد هر کاری را هر چند كوچك، به ثمر برساند. در 4 سالگي اش به حيوانات علاقه خاصي داشت. در دوران تحصیل پسری منظم و درسخوان بود و تكاليف خود را به موقع انجام مي داد. در بین همسن و سالانش دوستانی صميمي داشت و اوقات فراغت خود را بعد از انجام تكاليف مدرسه با آنها به بازي كردن مي گذراند.
او در 6 سالگي يك تانك اسباب بازي داشت كه با آن در كوچه بازي مي كرد که پسر همسایه مي خواست آن را از او بگيرد، اسدالله او را هل داد و پسرک با سر در جوی آب افتاد، خانواده اش برای اعتراض به خانه ما آمدند، اما با معذرت خواهی پسرم، قائله ختم شد و به خیر گذشت.
ارتباط صمیمانه و گرم پسرم با تک تک اعضاي خانواده حاکی از عشق و علاقه او نسبت به آنها بود، همه چيز را خونسردانه و بدون دغدغه انجام مي داد.
وی همچنین در كارهاي منزل از جمله خريد مایحتاج و كمك به خواهر و برادرهای کوچکتر در امر تحصیل از هیچ کوششی دریغ نمی کرد. به صله رحم، رعایت حق همسایگان و احترام به بزرگترها و کوچکترها بسیار مقید بود، در کوچه و محل بی جهت پرسه نمی زد و باعث آزار دیگران نمی شد، حضور او در بیرون از خانه برای رفتن به مسجد و انجام کارهای ضروری بود، از این رو خویشاوندان و همسایگان او را به خاطر متانت و متدین بودنش دوست می داشتند.
شهید هنگام رويارويي با مشكلات با فروتني و خونسردي عمل مي كرد و بزرگترين آرزوي او سلامتي پدر و مادر و خانواده بود، آرزوي ديگرش داشتن تحصيلات دانشگاهي در جهت تداوم بخشيدن به آرمان هاي انقلاب اسلامي كه مشيت الهي بر آن تحقق نیافت و او در دانشگاهی والاتر فارغ التحصیل شد و به بالاترین مقام دست یافت.
در آخرین مرخصي پسرم، من در مورد تمام شدن خدمت سربازي و عروسي حرف مي زدم كه اشک از چشمان زیبای اسدالله جاری شد اما چیزی نگفت گویی به او الهام شده بود كه اين آخرين ديدار ماست.
او هميشه در نامه هايش خانواده را دلداري مي داد و مي نوشت: «در زندگي هيچ وقت زير بار حرف زور نرويد».
شهادت او نه تنها ما را ناراحت نكرد، بلكه به خانواده آرامش خاصي بخشيد و باعث شد همه قدر امنیت لحظه لحظه زندگي را در وطن خود بدانند. همه همسايگان و دوستان از كردار و منش و رفتار او به نيكي ياد مي كنند و هنوز هم خاطرات او در دل و یاد ما زنده است.