خاطره ای از زبان فرزند شهید(خانم نیلوفر غنمی)

رفاقت باید دلی باشد ارتشی ـ سپاهی ندارد...
پدرم در مزار چهل شهیدان در استان مازندران شهرستان رامسر، بخش کتالم دفن شده است.
چهل شهیدان مزار با صفایی است که وقتی وارد می شوید از دور حرم امام زاده ای در قسمت شمالی مزار چهل شهیدان خودنمایی می کند. خود مزار در فصل بهار و تابستان بسیار سرسبز و پر از گل های زیباست.
پدرم اولین شهید رامسر در سال ۱۳۵۹ بود، پدرم را در جایی دفن کردند که در اطراف او فضای خالی زیادی وجود نداشت. به مرور با گذشت زمان، ادامه جنگ و افزایش تعداد شهدا در انتهای مزار چهل شهیدان بخشی را مختص شهدا قرار دادند که فضای خالی در اطراف آن وجود داشت، به این ترتیب همه شهدا در یک مکان دفن شدند و مقبره پدرم در جایی دورتر در میان گلزار تنها ماند.
در سال ۱۳۶۳ شهیدی سپاهی به نام شهید یعقوب سیاسرنژاد را در کنار پدرم جا دادند. وقتی بر سر مزار پدرم می رفتم این سوال در ذهنم بود که چرا با اینکه این شهید چند سال دیرتر از پدرم شهید شده است را در کنار سایر شهدا دفن نکرده اند و در کنار پدر من دفن نمودند؟؟!
حدود ۸ الی ۱۰ سال پیش وقتی برای زیارت پدرم رفته بودم در حال شستن مزار بودم که خانمی برای زیارت شهید سیاسر نژاد آمد و بدون مقدمه سر صحبت را با ابن جمله باز کرد: آیا می دانی چرا شهید سیاسرنژاد را به جای دفن در کنار سایر شهدا در کنار پدر شما دفن کردند؟
با این سوال مشتاق شدم که بدانم علت چه بوده است، پاسخ این بود که شهید سیاسرنژاد در زمان حیات خود در فواصل سال های ۱۳۵۹ تا ۱۳۶5 (قبل از شهادتشان) به زیارت قبور تمام شهدا ی مزار چهل شهیدان می آمدند، ایشان از تنها بودن مزار پدر شهیدم در یک نقطه به دور از سایر شهدا اظهار ناراحتی می کردند، بر این اساس وصیت کردند در صورت شهادت حتما پیکر او را در کنار مزار مطهر شهید افلاطون غنمی دفن نمایند تا آن شهید عزیز تنها نماند.
وقتی این خاطره را شنیدم خیلی جا خوردم و گریه ام گرفت.
آنجا بود که به ذهنم رسید رفاقت باید دلی باشد ارتشی ـ سپاهی ندارد. حالا هر زمان به زیارت مزار پدرم بروم آنچه برای پدرم انجام می دهم برای شهید سیاسرنژاد هم انجام می دهم.